Boas, aquí vai a segunda parte da historia doo grupo.
Ano 1990, abrese as portas á escola de Lembranzas, ahhí estamos un grupo de nenos, entre os 3 anos(miña prima era a máis pequena, ainda que foise, volveu, foise e volveu ata hoxe en día) e os 8 anos(Si daquela eu era o maior desa panda).
Entre os que entramos daquela estabamos Saul, Gonzalo, Angel, Xian, Estichu, Lucia, Montse e eu, pouco máis tarde entrou Sandra. Dos que so quedamos 3, Lucia, Montse e eu.
Aqueles ensaios chegabamos as 16:00 ou as 17:00, non me acordo moi ben, quentabamos xogando ó futbol, a pita ou ó escondite, con Ricardo, estabamos ata as 21:00, nolo pasabamos en grande.
Despois veu a época con Lidia, ahí xa chegou máis xente, Adriana, Cris, Manu, Miguel, Rubén e máis xente da que non me acordo o nome.
Deixou de ensaiarnos Lidia, para ensaiarnos José, sempre me acordarei daqueles ensaios, cansaban xa no quencemento, aquela media que se facia interminable, correndo, subindo escalóns e poñerse de puntillas neles. Pero sobre todo dúas os ensaios con paús de escoba(si con paus de escoba para ter levantados os brazos seguido), e sobre todo un verán, a cinta máis famosa do grupo, “O Bolero de Ravel”, todos os sabados durante 2 horas, iso si que esgotaba os brazos, todo o grupo en filas, que aproveitabamos cando José se daba media volta para baixar os brazos descansar, todos tiñamos ganas de romper aquela cinta, moitas veces miña prima e eu o íamos a facer pero nunca o fixemos.
Bla Bla Bla! Festival 2012
Hace 12 años
9 comentarios:
Jajajajaja! O bolero de Ravel!! Qué mítico! Pfff... era interminable esa cinta :S
Bueno, eu xa entrara antes que Adriana, Cris, Manu e Rubén eh? O que pasa que botei un tempo tocando o tambor e o bombo :P:P
Por certo, ti non tiñas que estar estudiando?
PD: que pasou dende o 1984 ó 1990? xDD :P:P:P
mimá!! o que me queda aínda para formar parte desta historia ;)
Veña, veña, que xa falta menos para que Nébeda entre en acción. jiji.
jaja, que recuerdos....
pero al principio ensayabamos de 5 a 7:30, que era cuando llegaban los mayores, que eran unos cuantos,.... recuerdo mucha gente en el grupo sobre 60...(volveremos a llegar a esas cifras...).
gracias breo por traerme recuerdos de ensayos, donde lo pasabamos muy bien, y los ensayos de José...se recuerdan con cariño.
Y a las impacientes por querer participar en la historia...que entraran antes :P, pero todo lo bueno se hace esperar.
besos a todos los que sean parte protragonista de esta historia, y a los que lo seran.
VEMOSNOS NO ENSAIO.
Montse
Montse, iso de que todo o bo se fai esperar chegoume... jajaja
Bicos
A ver por partes, Miguel, eu puxen tal coma empezamos a bailar, porque ti empezache por culpa de uns animaliños.
Do 84 ó 90 non estaba e non sei como eran moito as cousas.
Montse, non estaba seguro dos horarios, porque coma quedabamos ata o final, por iso non me acordo, eu os ensaios con José os recordo con moito cariño, cansados pero con moito cariño
O resto pouco a pouco son moitos anos.
jajaja, si, por suposto que o bo se fai esperar. Montse debera de beberse unha Coca-Cola mínimo cando escribeu iso.
Queremos máis!!!! :P
Publicar un comentario